Sağrısındaki terler, ay ışığında bile parlayan Kafkas kısrağın üzerine atladığımda alnımdaki terlerde iyiden iyiye rahatsız etmeye başlamıştı. Ak renkli kısrak sabırsızdı ve gecenin bir yarısında ileriye doğru atılmak için karları eşeliyordu. Haykırışımı daha duymadan… (devamı)
Ağrı’nın derinliğinde bir başka ölüm… “Nuray birden dışarı çıktı çadırdan. Ellerini gökyüzüne kaldırıp rüzgarın yiten sesinde bir şeyler söyledi. Dizlerinin üzerine çöküp uzun uzun ağladı öylece. Döndü dağa, baktı hüzünlü bir terk edişi yaşar… (devamı)
Kayacık yamaçlarından ağır ağır yükselip yan geçişle bivak yapacağımız yere doğru giderken geri döndüm ve kaybolmaya hazırlanan güneş ile göz göze geldim. Gözleri mavi değildi ve saçları rüzgârda yüzüme hiç savrulmamıştı… Bakıştık. Birbirimizi süzdük… (devamı)
Yağmurda ıslandım yine bir sabah vakti. Rüzgârla estim. Kar olup yağdım kimi yükseklere… Ve dizlerim titredi kimi ara… Rüzgâr ters esti, savurdu bir yana. Nasıl yapmalı veya yapmamalı… Ellerim, sıcak bir ülke gibi uzak… (devamı)
Kendimize şehirden uzaklaşma ödülü sunup; alıp başımızı şehirde olmayana, patikalara, ağaçlara, dere kenarlarına, çamurlu yollara, çiçeklere, yeşilliklere, göllere, denize, kumsala ve köylere gidiyoruz…